Rummenigge en Hoeness hebben terecht uitgehaald naar kritische pers!
Deze keer: Vóór de stelling!
In München hechten ze erg aan tradities. Tegen het einde van september hijsen de mannen zich in een Lederhose en trekken de dames hun mooiste Dirndl aan. Het is dan weer tijd voor het Oktoberfest. In de grote feesttenten op de Wiesn vloeit het bier rijkelijk. Ook de spelers van Bayern ontkomen niet aan deze traditie. Het is koddig om te zien hoe mannen als Ribéry, Robben en Lewandowski in vol ornaat op het feest verschijnen.
Het vorenstaande zou erop duiden dat de mensen in München geen te grote broek aantrekken. Toch is dat laatste vaak wél het geval. De grote mannen bij Bayern, Rummenigge en Hoeness, staan altijd klaar om over allerlei zaken hun mening te geven. Normen en waarden hebben ze daarbij hoog in het vaandel staan. Dat Hoeness miljoenen aan inkomsten niet aan de belastingdienst meldde, waardoor hij in de gevangenis belandde, moeten we dan maar even vergeten.
De arrogantie druipt ervan af bij Rummenigge en Hoeness, maar toch vind ik dat zij een punt hebben met de kritiek op de pers. Toen het goed ging met Bayern kwamen de media superlatieven te kort. De lezers en kijkers werden ‘gepleased’ in het belang van een hogere oplage en goede kijkcijfers. Nu het even wat minder gaat, pakt men ook weer uit, maar dan op een overdreven negatieve toon. Men weet dat de man op straat hiervan smult. Dat de top van Bayern zich niet liet horen toen de berichten positief waren, is natuurlijk logisch.
Persvrijheid is een groot goed maar er dient wel verantwoord mee worden omgesprongen. In Nederland heeft de Telegraaf een heksenjacht ontketend tegen Ajax-trainer Ten Hag. Constant wordt de trainer afgezeikt. Door de negatieve berichtgeving van de krant wordt de naam van de trainer flink beschadigd. Van de Ajax-top hoor je geen weerwoord, omdat men bang is voor de macht van de krant. Het tekent Rummenigge en Hoeness dat zij zich van zoiets niets aantrekken.
Boven deze rubriek staat altijd een afbeelding van de twee oudjes uit de Muppetshow. Deze twee leverden vanuit hun loge altijd kritiek op het programma. Als ik Rummenigge en Hoeness naast elkaar op de tribune zie zitten, zie ik veel gelijkenis met die twee poppen. Het enige verschil: bij Bayern trekken beide heren zelf aan de touwtjes!
En wat vindt Frank (Tegen de stelling)?:
Om tegen deze stelling te zijn is voor mij een makkie, want ik stam uit een tijd dat het normaal was om principieel tegen Duitsers te zijn, vooral als het voetbal betrof. Ik heb daarom ook nooit voorop gelopen in de polonaise waar het opgeleefde Duitse voetbal werd bewierookt. Geef de schuld maar aan de oorlog, 1974, de afscheidswedstrijd van Cruijff…..wie zal het zeggen. Iets minder bejaarden kunnen zich vast nog wel Lothar Matthëus en Toni Schumacher herinneren, überduitsers waar we ongegeneerd een bloedhekel aan konden hebben. Er waren wel uitzonderingen: Günther Netzer, Jürgen Sparwasser (hoewel een twijfelgeval) en Désiree Nosbusch (geen voetbal en zeker geen twijfelgeval).
Uli Hoeness en Karl-Heinz Rummenige stammen eveneens uit die vervlogen dagen en maken nog steeds diezelfde vertrouwde weerzin in mij wakker. Ook al hebben ze het grootste gelijk aan hun zijde over de rioolratten, vuilspuiters en sensatiewellustelingen die zichzelf pers, analist of Michel van Erp noemen – moge ze allemaal branden in de hel -, ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om deze Bayern-mastodonten gelijk te geven. Aandoenlijk vind ik der Kalle & Uli wel: je zou maar iedere week door Frau Rummenige oder Frau Hoeness een roodwit sjaaltje omgehangen krijgen en de Allianz Arena ingebonjourd worden met de boodschap niet eerder thuis te komen voordat het huis aan kant is. Begrijpelijk dat je dan af en toe los gaat op willekeurige slachtoffers.