Deze keer: Tegen de stelling!
’”Bevrijder” Kompany nog niet in paniek.’ Dit stond vorige week als kop boven een krantenartikel in De Limburger. Het geeft aan dat de terugkeer van Kompany bij Anderlecht nog niet tot een revival heeft geleid. De club die grossierde in Belgische titels en ook in Europa aansprekende resultaten behaalde, is de laatste jaren uit zijn doen. Dat doet pijn in Brussel. Alle hoop is nu op Kompany gevestigd.
Ik vind het altijd mooi wanneer een speler aan het einde van zijn carrière terugkeert bij de club waar hij ooit startte. Het is meestal de enige keer in zijn loopbaan dat hij niet voor het geld, maar puur op gevoel van club wisselt. Een garantie voor succes is het allerminst. Dat zal de reden zijn dat niet veel spelers de gok wagen. Arjen Robben durfde het niet aan om weer bij Groningen aan de slag te gaan. Dat is heel jammer. Wie had niet, ook in de Eredivisie, willen genieten van de speler die met steeds weer dezelfde actie een verdediging voor schut kon zetten? Robben duikt tegenwoordig echter liever in het water om voor het goede doel te zwemmen.
Kompany nam de gok wel. Dat hij te goed zou zijn voor Anderlecht kan ik niet beamen. Hij is inmiddels 33 jaar oud en zijn carrière loopt ten einde. De Belg is blessuregevoelig en mist daardoor nogal wat wedstrijden. Als men bij Manchester City van mening was geweest dat Kompany nog goed genoeg was voor het hoogste niveau, dan had men hem niet zo gemakkelijk laten vertrekken. Bij Anderlecht is hij nu naast voetballer ook trainer van de club. Speler-trainer vind ik nooit een goede combinatie. Het leidt op enig moment tot dilemma’s. Durf je jezelf naast het team te zetten als een andere speler op dat moment een betere optie is?
Volgens het eerder aangehaalde krantenartikel bemoeit Kompany zich bij Anderlecht ook nog met het transferbeleid en de jeugd. Zijn ambitie valt te prijzen, maar ik vrees dat hij te veel hooi op zijn vork neemt. ‘In der Beschränkung zeigt sich erst der Meister’, placht mijn vroegere leraar Duits dan altijd te zeggen!
En wat vindt Frank (Vóór de stelling)?:
Na een lang zomerreces waar de voetbalnieuwtjes ons om de oren vlogen, heeft het er alle schijn van dat de eerste opdracht van dit seizoen betrekking heeft op de Belgische competitie. Nu zijn er weinig landen te vinden waar de competitie een hoger Mickey Mouse-gehalte heeft dan de onze, want wie kan er nog een touw vastknopen aan de Eredivisie? Te pas en te onpas wordt het speelschema door elkaar gegooid vanwege verplichtingen – vaak formaliteiten – in het buitenland. De VOC-belangen wegen kennelijk zwaar en ons handelswaar moet goed voor de dag komen in de Europese etalages. Onze zuiderburen hebben ook iets leuks bedacht en maken het met hun play-offs nog bonter. Daar ren je je als serieuze profvoetballer maandenlang het snot voor ogen, om dan van de ene op de andere dag het zuurverdiende puntenaantal als sneeuw voor de zon te zien halveren.
Peter en ik hebben niet maandenlang alle rubrieken, magazines, talkshows en wat al niet meer op de voet gevolgd om iets te gaan roepen over een vierderangs-competitie. Ik heb daarom op hoge poten de redactie onder de klamme lappen vandaan gebeld om tekst & uitleg te geven over dit soort ongein. Gelukkig blijkt de stelling geen betrekking te hebben op de Tante Sidonia-Pro League, maar de Vincent Kompany in kwestie is een gepensioneerde hopman, woonachtig in de probleemwijk Anderlecht, die zich al jarenlang vrijwillig inzet voor de plaatselijke voedselbank en soepbus. Daarnaast coördineert hij elke zaterdagochtend het zwerfvuil-team en helpt en passant bejaarde madammekes het zebrapad over. Spreekt immer met twee woorden en wast zijn handen met zeep na ieder toiletbezoek. Is hij goed voor Anderlecht? Hij is een Zegen voor Anderlecht, want zonder figuren als hij zou dit stadsdeel allang zijn afgegleden tot een broeinest à la Molenbeek of St Gilles. Richt een standbeeld op voor deze topgozer en verwar hem voortaan niet meer met de uit Manchester overgewaaide zakkenvuller.