We kunnen makkelijk, voor altijd, zonder voetbal…
Deze keer: Vóór de stelling!
Het was even schrikken toen ik de stelling las. Een stelling die suggereert dat we gemakkelijk zonder voetbal kunnen en dat in een voetbalclub-magazine! Het lijkt allemaal zo onwerkelijk de laatste weken. Door de coronacrisis dwalen mijn gedachten steeds af. Wat staat ons nog te wachten?
Een dikke maand geleden vierden we nog carnaval. Zelfs hevige storm kon niet verhinderen, dat mensen zich uitdosten en plezier hadden met elkaar. Door het coronavirus is samen plezier maken nu helemaal geen optie meer. In het voetbal was de Champions League gestart met de knock-outfase. Zou het weer zo’n prachtig voetbal opleveren als vorig seizoen? Door de coronacrisis zal die vraag onbeantwoord blijven.
Omdat ook het voetbal stilligt, hebben tv-zenders besloten om voetbalwedstrijden uit het verleden opnieuw uit te zenden. Die beelden leren ons dat er vroeger niet per definitie beter gevoetbald werd. Toch was de beleving er niet minder om. Hartverwarmend om weer te zien hoe Oranje na het gewonnen EK 1988 in Nederland werd onthaald. Het waren andere tijden. De commercie had nog niet zo’n grote greep op het voetbal en wedstrijden werden niet stilgelegd om de beslissing van de VAR af te wachten. Jonge spelers waren toen geen verwende sterren die op hun twintigste al financieel op rozen zaten. Op tv werd rond de uitgezonden wedstrijden niet oeverloos gezwetst over de tactiek van de trainer en of de rechtshalf wel goed in zijn positie was blijven spelen.
Het was in het begin even wennen, geen actuele sport op tv. In deze periode van het jaar vormden wielrennen en voetbal normaliter de hoofdmoot van mijn kijkgedrag. Elke dag van de week een praatprogramma over voetbal of een live-wedstrijd. Op zondag dan nog Studio Sport met de Eredivisie. Tussendoor de reportages van de wielerklassiekers. Het is allemaal weggevallen, maar toch heb ik me niet verveeld de afgelopen periode. Ik ben niet gaan bingewatchen op Netflix en nog steeds sla ik kijktoppers zoals ‘Boer zoekt vrouw’, ‘Chateau Meiland’ en ‘Voice Kids’ over. Ik volg wel bijna alles wat met de coronacrisis te maken heeft. Verder lees ik nu meer, luister vaker naar muziek en besteed meer tijd aan mijn hobby’s. Ook zonder voetbal gaat mijn leven verder. Er zullen genoeg mensen zijn die denken dat ze niet zonder voetbal kunnen. Die mensen zullen zich moeten realiseren dat voetbal totaal onbelangrijk is in een wereld waarin een virus de dag van morgen bepaalt!
We zijn er allemaal achter dat er belangrijkere dingen zijn dan voetbal, maar helemaal
zonder……?? Toch maar niet, want op zeker moment hebben we echt wel genoeg van de herhalingen uit 1988 en alwéér die Piet Schrijvers-documentaire.
Nu de Frenkies en Messies in de vergetelheid zijn geraakt, zie je anderen in dat gat duiken. Van achter de gerania zag ik over de schouder van mijn oude knuffelbeer al shirts opduiken met namen van nieuwe helden: Van Dissel en Osterhaus, hoe snel kan het gaan. Deze wijze mannen ontraden iedere vorm van contact en dat is nu juist wat we zo grondig missen nu jong en oud niet meer achter een balletje aan kan hollen. Geen omhelzingen of highfives bij wereldacties, laat staan schouderduwen, slidings of een trap na om daarna met een aai over de bol of welgemeende handdruk de vrede te bezegelen en over te gaan tot de orde van de dag.
Dus nog even de tanden op elkaar en volhouden graag, er komt een tijd dat we elkaar in de wei weer mogen knuffelen, rotschoppen uitdelen en anderszins in staat zijn om overtollige
hormonen af te fakkelen. Als het dan eenmaal zo ver is, laten we dan niet vergeten dat het best met een Jupiler of Europa League-wedstrijdje minder mag, zodat we de herontdekte hobby’s als puzzelen, punniken en partner evenzeer kunnen blijven koesteren..