Joachim Löw is dé schuldige voor het aanhoudende falen van Duitsland!
Deze keer: Vóór de stelling!
Het Sommermärchen van 2006 kondigde een nieuwe lente aan voor het Duitse voetbal. Vergeten was het saaie voetbal uit de voorgaande decennia. Prijzen werden er in die eerdere jaren ook wel gehaald, maar het vertoonde spel verdiende nooit de schoonheidsprijs. Vanaf 2006 ging het allemaal anders. Zelfs in Nederland werd opeens positief gesproken over het Duitse voetbal.
Het kwam natuurlijk niet allemaal uit de lucht vallen. Na het échec op het EK van 2000 werd de opleiding van jeugdige voetballers drastisch aangepakt. Het heeft de Duitsers geen windeieren gelegd, met als hoogtepunt het gewonnen WK van 2014. De naam van Löw, die Klinsmann was opgevolgd na het WK 2006, was gevestigd.
Voor een voetbalgrootheid als Duitsland was 2018 echter een rampjaar. Dat mag zeker Löw aangerekend worden. Op het WK gaf hij het vertrouwen aan veel spelers die in 2014 wereldkampioen werden. Müller, Khedira, Boateng en Hummels beschaamden echter dat vertrouwen. Een beloftevolle jongeling als Sané liet hij thuis, terwijl hij wel ‘oudje’ Gómez selecteerde. Daarnaast onderschatte Löw volledig de commotie rond het bezoek van Özil aan Erdogan. Het zorgde voor veel onrust in het team. De afgang bij het WK was daarom geen verrassing.
Ook in de Nations League wilde het niet vlotten en volgde degradatie. In het laatste duel tegen Oranje rook Löw lange tijd aan de overwinning. In tegenstelling tot de eerste wedstrijd had hij nu wel door, hoe Nederland aangepakt moest worden. Helaas (voor Löw) vergaten zijn spelers te scoren en kon Nederland alsnog een gelijkspel behalen.
In het stadion van Gelsenkirchen was een spandoek te zien met de tekst: ‘Löw raus’. Aan dat verzoek wordt voorlopig niet voldaan. Het vertoonde spel in de laatste twee wedstrijden gaf de Duitsers weer hoop. De man die door zijn selectiebeleid en lankmoedig optreden verantwoordelijk was voor de slechte resultaten van 2018 blijft daarom gewoon zitten.
Sprookjes eindigen altijd met een happy end. Of dit ook geldt voor de carrière van Joachim Löw als bondscoach? Na de loting voor het EK 2020 reageerde hij in elk geval uiterst relaxed. Aan zelfvertrouwen geen gebrek!
En wat vindt Frank (Tegen de stelling)?:
Alsof de Duitsers momenteel geen grotere kopzorgen hebben dan het al dan niet aanblijven van de bondscoach. Wat te denken van het krakkemikkige vliegtuig waarmee hun kanselier van hot naar her gevlogen moet worden, het voorkomen van het failliet van Sylvie Meis, de benzineschaarste bij het Spaanshuisken en het welzijn van de stekelbaarsjes, karpers en kibbelingen in hun sloten, om maar eens wat te noemen. Daar valt deze nosepicking Joachim toch bij in het niet? Zou hem sowieso niet te snel aan de kant schuiven, want Löw heeft iets gedaan wat een jaar of tien geleden nog voor onmogelijk werd gehouden: het Duitse voetbal sexy gemaakt. Opeens waren we lyrisch over de speelwijze van die Mannschaft, niet in de laatste plaats vanwege het hemeltergende voetbal dat Oranje onder Van Gaal op de mat legde: balletje breed, balletje terug en hopen op een bevlieging van Arjen Robben. Het mislopen van de kwalificatie voor het WK in Rusland heeft ervoor gezorgd dat de bezem een half jaar eerder door ons nationale elftal is gehaald, net voldoende om de aartsrivalen een hak te zetten in de Nations League. De Duitsers hadden hier nog een dramatisch eindtoernooi voor nodig.
De eerste sprongen in de wei van de nieuwe melkkoe van de UEFA heeft Löw gebruikt om te puzzelen en te schuiven en vooral ook om op een nette manier van zijn oudgedienden af te komen (Müller: 100 caps en wegwezen, bij Neuer staat de poort nu ook op een kier). Het inzicht van de Bundestrainer is inmiddels zover voortgeschreden om te beseffen dat hij niet meer om een speler als Sané heen kan. Laat Joachim dus maar schuiven: de messen voor een hernieuwde dubbele confrontatie met onze verse lichting godenzonen worden geslepen en reken maar dat ze er tegen die tijd klaar voor zijn.