Messi is een geldwolf. Hij had gratis moeten gaan voetballen bij Barcelona
Deze keer: tegen de stelling!
Kermissen werden afgelast, maar de spelerscarrousel draaide deze zomer als nooit tevoren. Messi van Barcelona naar PSG, Ronaldo van Juventus naar Manchester United en zo waren er nog wel een paar opmerkelijke transfers. En toch ging het de afgelopen maanden gelukkig niet alleen maar om geld.
Wat heb ik deze zomer genoten van mooie sportmomenten. Van der Poel die in de Tour een paar dagen in het geel reed, maar tijdens de Olympische Spelen in de fout ging. Tijdens diezelfde Spelen waren er de successen van Sifan Hassan en veel andere Nederlandse sporters. Maar ook zagen we Dafne Schippers worstelen met haar vorm en via de achterdeur verdwijnen. Vreugde en verdriet zijn onlosmakelijk met sport verbonden, dat maakt het zo mooi. De Engelse voetballers die in eigen land hun meerdere moesten erkennen in Italië en daarmee hun land in wanhoop stortten. Een Italiaans team dat, onder leiding van Mancini, aanvallend voetbal speelde en daarmee het catenaccio voorgoed deed vergeten. Voor Oranje was het EK een drama. Van Gaal mag nu, als opvolger van De Boer, bewijzen dat het beter kan.
Overal kom je personen tegen die erop uit zijn om zo veel mogelijk geld te verdienen. In het voetbal zijn de zaakwaarnemers de grote boosdoeners. Zij drijven de prijzen omhoog en ontvangen daardoor flinke premies. De voetballer in kwestie profiteert natuurlijk ook hiervan. De salarissen zijn hierdoor explosief gestegen en staan vaak in geen enkele verhouding tot de geleverde prestaties. Messi is een grootverdiener, maar hij is dan ook een uitzonderlijke voetballer. In zijn tijd bij Barcelona heeft hij ervoor gezorgd dat de club 4x de Champions League won. Daarvoor was dat slechts 1x gelukt (toen nog Europa Cup 1). Xavi en Iniesta waren goede voetballers, maar het was Messi die Barcelona groot en rijk maakte. Barcelona trok de laatste jaren echter een te grote broek aan. Een slecht financieel beleid en miskopen zoals Dembélé, Coutinho en Griezmann zorgden ervoor dat Barcelona de gevolgen van de coronacrisis niet kon opvangen. Dat alles kan Messi niet verweten worden. Dat hij voor PSG en niet voor China of Qatar gekozen heeft, geeft aan dat hij nog uit is op sportief succes. Messi is een gevoelsmens, geen geldwolf. De tranen bij zijn afscheid van Barcelona waren net zo echt als de vreugde bij zijn presentatie bij PSG. Gratis spelen bij Barcelona zou een onterechte beloning zijn geweest voor de club die de huidige situatie helemaal aan zichzelf te wijten heeft.
En wat vindt Frank (vóór de stelling)?:
De krokodillentranen die onze Argentijnse vriend zo omstandig plengde waren snel verdwenen toen hij een blik wierp op zijn eerste Franse salarisstrookje. En hij schoot in een onbedaarlijke lachstuip na bekendmaking van de verkoopcijfers van het PSG-shirt met zijn naam als opdruk. Dan zijn de huilbuien van de spelers die niet verkassen veel oprechter: je zou als Donny van de Beek de komende tijd maar weer veroordeeld zijn tot een plek op de tribune of als Kylian Mbappé iedere dag met frisse tegenzin, kicksen en lunchtrommeltje in de rugzak, naar je baas moeten.
Natuurlijk had Messi tot in het einde der dagen gratis en voor niks voor Barcelona moeten blijven spelen: de ultieme vorm van – snel uitstervende – clubtrouw en een krachtig statement tegen de exorbitante salarissen die vaak meer kwaad dan goed doen – kijk de Andere Tijden Sport-uitzending over Royston Drenthe er nog maar eens op na-. Bovendien had hij Peter en mij hiermee het prettige gevoel gegeven dat wij niet de enige Henkies zijn die voor de kat zijn uweetwel van jongs af aan hun cluppie trouw dienen. Het enige honorarium dat ik voor de tientallen doelpunten en honderden woorden heb getoucheerd is een niet teruggegeven Willie Bar-tas.
Uiteindelijk zal de PSG-eigenaar Nasser Al-Khelaïfi er wel in slagen om de de cup met de grote oren aan Parijs en Qatar te presenteren, maar dan wel met hetzelfde gevoel en beleving erbij als die andere hebbedingetjes voor miljardairs uit het Midden-Oosten, zoals het aanstaande WK, ‘s werelds hoogste gebouw in Dubai, het megalomane ‘Louvre’ te Abu Dhabi en niet te vergeten Dickie Advocaat, klein van stuk, maar niet minder kostbaar. Speeltjes die na het uitpakken al snel in een hoek verdwijnen.
Messi zal op dat moment met gemengde gevoelens tussen zijn hossende ploeggenoten staan: een flinke winstpremie rijker, maar wel met een jaar fikse heimwee en schuldgevoel in de benen en tussen de oren. Parijs wordt daags erna weer gewoon wakker, meestal rond een uurtje of vijf. Van de gelukzaligheid en maandenlange roes zoals die 50 jaar geleden over Rotterdam neerdaalde na het behalen van de eerste Europa Cup zal in de Franse hoofdstad geen enkele sprake zijn, die is niet te koop en daarom onbetaalbaar.