De scheids die de beschimpte Muntari een gele kaart gaf, is een lafaard!
Niet alleen de scheids is een lafaard. Wat deden de toeschouwers? Wat deden de overige spelers die op het veld stonden? Wat hadden we zelf gedaan als we in het stadion waren geweest? Op het moment dat ik dit schrijf is het 4 mei, Dodenherdenking. Meer dan zeventig jaar geleden keken ook veel mensen toe en deden niets. Blijkbaar hebben we weinig geleerd van de geschiedenis.
Het is niet de eerste keer dat een donkere speler in Italië tijdens een voetbalwedstrijd onheus wordt bejegend. Voor alle duidelijkheid: racisme is niet typisch Italiaans en komt ook niet alleen bij voetbalwedstrijden voor. Vorige week was er zelfs sprake van een incident in het wielerpeloton. Een sport waar je dit toch zeker niet zou verwachten. Misschien horen we morgen van een incident bij weer een andere sport. Wat we bij sportwedstrijden zien, is een afspiegeling van de huidige maatschappij. Standpunten verharden, waardoor ook racistische uitingen steeds vaker naar voren komen. Het populisme vaart er wel bij. In Nederland leidt een kinderfeest zelfs tot verhitte discussies. Voor- en tegenstanders staan lijnrecht tegenover elkaar. Wordt er nog wel geluisterd naar elkaars mening?
Vroeger werd er ook heel wat gescholden langs de lijn. Toch zat daar ook nog vaak een humoristische ondertoon in. Vooral op Kaalheide hoorde je vaak de fraaiste benamingen om spelers van de tegenpartij te typeren. Zelfs eigen spelers ontkwamen niet aan de inventiviteit van de supporters. En er werd ook gezongen: ’Wie wordt op Kaalhei vermoord …. Feyenoord!’ Nooit werden echter spelers om hun huidskleur beschimpt.
In 1983 zong Frank Boeijen het nummer ‘Zwart wit’. Velen zullen de tekst nog kennen: ‘Denk niet wit, denk niet zwart, denk niet zwart wit, maar in de kleur van je hart.’ De vele incidenten tonen aan dat we tegenwoordig te vaak de kleur van ons hart vergeten!